Column Pierre Linssen: Afleiding

Een ex-collega publiceerde eerder ergens in de sociale media:

“Hoe stom kun je zijn! En ik dacht nog wel slim te zijn door mijn reistijd te willen benutten om digitaal aan te sluiten bij een vergadering. Handsfree uiteraard en met fantastische oortjes in. Zo fantastisch dat ze elk ander geluid blokkeren dus ook het geluid van mijn parkeersensoren. Bam! Muurtje. Ik deelde mijn blunder met mijn collega’s van [ … ] in de wekelijkse live-uitzending “Keek op de Week”. Beetje zelfspot kan sowieso nooit kwaad maar ook om het gesprek aan te wakkeren over de grenzen van hybride werken want je kunt het ook overdrijven. Gelukkig werd er ook nog genoeg gelachen …”

Ik reageerde:

"Waardering voor de eerlijk- en openhartigheid, maar het is niet 'stom'. 
De definitie van stom is dat je niet is staat bent om te spreken, het is dus eerder (en dat is het juiste woord) dom.

Tekenend voor de hedendaagse handelwijze en denkpiste waarin de mens meer-en-meer afhankelijk (b)lijkt te zijn van de technische speeltjes. Zich onder druk afsluitend voor de omgeving waardoor deze niet meer beleefd wordt met alle gevolgen van dien. In dit geval beperkt het zich gelukkig enkel tot materiele schade, hetwelk (ook in dit geval) een leermoment oplevert. Mooi!

Ik kom het ook op de sportschool tegen. Dan 'zit' iemand op een bankje (eigenlijk om oefeningen op te doen) te spelen met haar/zijn mobiele telefoon. Vriendelijk vraag ik dan of dat bankje nog lang nodig is, maar ik word niet gehoord: oordopjes in.

Een vriendelijke schouderklap van mij maakt de persoon wakker, want afwezig was deze zeker. Ik zie het ook bij bushalte abri's: zombies; levende doden.

De teldoorgang van de afstomping.

Gelukkig wordt een enkeling wakker, maar of ze er écht van leren?”

Blijkbaar hebben we afleiding nodig, maar waarvan?

Ergens in 2005 werd ik onbedoeld actief lid van Hyves. Een openbaring, want zo leerde ik de neven en nichten kennen van mijn Vaders zijde. Ik regelde met een nichtje een (achteraf zeer geslaagde) reünie in Reuver. Later raakte ik vertrouwd met hoe er binnen Hyves gecommuniceerd werd. Al vrij snel bedankte ik als lid.

Weer later herkende ik deze communicatievorm bij Facebook, alwaar ik mij nooit bij aangesloten heb. Ik las zelfs over zelfmoord door de sociale media en over zaken die mij deden verbluffen wat er gedeeld wordt. Van complottheorieën tot ontkenningen, van ophitsing tot aanstichtingen, maar nóg meer voor aandacht: zelfbevredigende pluimpjesduimpjesjagers die mogelijk een minderwaardigheidscomplex hebben of zich gewoonweg vervelen.

Vanwege mijn zakelijk beroep sloot ik aan bij LinkedIn (een online sociaalnetwerksite, zakelijk gericht op vakmensen) en daar ben ik nog steeds bij aangesloten. Tot nu toe gaat dat goed en worden fatsoensnormen gerespecteerd. Ik mag dat wel.

Maar wat zijn we toch ongelooflijk vaak en veel bezig met onze speeltjes.
Speeltjes die je afleiden van de werkelijkheid (de omgeving waarin je bewust zou kunnen leven). In plaats van waar te nemen in de werkelijkheid, neem je liever een andere wereld waar. Een fantasie- en conceptuele wereld waarin en waardoor je wordt geleid. De essentie ruimt haar weg voor een schijnwerkelijkheid.

Reclamemakers en media doen daar erg graag aan mee en door algoritmen word je steeds meer gestimuleerd om met de grauwgrijze massa mee te doen. Niet enkel door genoemden, maar ook door allerlei soorten religiën, (valse) goeroes, sektes die leiden tot lijden. Het is van alle tijden.

We zien het vaak als strohalmen waaraan we ons graag vast klampen en we vonden er zelfs goden voor uit. Zo ook bijvoorbeeld de Bijbelse god. We schijnen dat als mens nodig te hebben en wijken hierin apert af ten opzichte van elke andere diersoort.

Van de mens die ooit in harmonie in en met de Natuur leefde, zijn we volop aan het vervreemden en wuiven de oorzakelijkheid (causaliteit) van ons eigen toedoen op diezelfde Natuur weg.

Als het even kan, ontkennen we feitelijk (bijna) alles. Partiële- verbrokkelde- holocaust- corona- en kerkelijke kindermisbruik-ontkenning door de kerkvaders zelf: (“Laat de kinderkens tot Mij komen, en verhindert ze niet, want derzulken is het Koninkrijk Gods.”) En dat hebben vele kinderkens dus geweten en ach, wellicht ook nog diarree-ontkenning als je dat hiervan mocht krijgen. ☹

En dan die klimaatontkenning nog, niet te flitsen. Het blakend menselijk onverstand. Liever kijken we naar allerlei leuke programma’s zoals Heel Holland bakt, The Masked Singer, Ik hou van Holland of een ‘leuke’ cabaretier zoals Hans Teeuwen.
Lang leve de volwassenheid en ach, het zij ons toch ook gegund?
Laat ons ons pleziertje en vooral onze afleiding.

Toch (b)lijkt een nieuw soort mensen meer-en-meer op te staan, een groeiende soort of generatie sinds 1969, door parapsychologe Nancy A. Tappe bedacht: Indigo- oftewel nieuwetijdskinderen. Omdenkers die van een écht probleem een mogelijkheid weten te maken. Deze is wel leuk.

Cognitieve dissonantie (de onaangename spanning die je ervaart bij tegenstrijdige overtuigingen, ideeën of opvattingen of bij handelen in strijd met de eigen overtuiging) verkleinen, kan deuren voor je openen als je dat zou willen.

Omdenkers en vooral nieuwetijdskinderen hebben dat niet nodig.
Zij weten dat onbewust al. Wat een nieuwetijdskind is?
Mogelijk hoop voor het momentele leven op deze wereld.

Dit fenomeen is (nog) niet door de ‘wetenschap’ erkend en de eigenschappen zijn helemaal niet zo vaag als dat deze ‘intelligentsia’ beweren; ze dienen nog te ontwaken.

Wetenschap is immers iets van tot dit moment en dat kan morgen alweer nieuwe inzichten geven. Het meeste moeten we nog gaan weten, maar voor zolang we alles wegwuiven, afschuiven, het niet willen weten en ontkennen, zolang zullen we nog steeds niets weten en zal de afstomping blijven voortgroeien.

Bovendien is dit fenomeen (veel) ouder dan Nancy A. Tappe bedacht heeft.
Eerder zijn deze mensen (de allereerste nieuwetijdskinderen) o.a. uiteindelijk aan het kruis genageld, gevierendeeld of anders gemarteld en belachelijk gemaakt.
De werkelijke groei van deze wetenden begon na WOII en komen nu tot bloei, misschien inderdaad tot hoop leidend.  

Om de waarheid te vinden, dien je niet weg te lopen voor de realiteit.
Herontdek jezelf. 😊