Column Pierre Linssen: Een Hemels geschenk!

Het is 21 mei 2020 en ik werd wakker waarbij de wekker aangaf dat het 04:50 uur was. Waarom dat ik wakker werd weet ik niet, maar ‘alles’ leek onrustig. Plots hoorde ik een merel alarm slaan en daarna een razende kat erg lang schreeuwen. Ik was nu helemaal wakker, had een raar gevoel in mijn buik en stond op.

 

Rond 09:00 uur belde mijn broer mij op of ik zin had om op ‘meteorietenjacht’ te gaan, waarbij hij me zei dat hij meende er een gezien te hebben ergens in een heel groot bos. “Direct naast een bospad”, zei hij waarbij ik mijn wenkbrauwen fronste. Het zou mooi weer worden en dus waarom niet? “Ja, leuk!” zei ik.

 

Even later belde hij me weer op met een waarschuwing. Het kon immers ook een granaat zijn, omdat er in dat gebied heel hard gevochten was in WO II. Hij vroeg me gereedschap mee te nemen om hem los te wrikken, daar het hem zelf niet gelukt was de meteoriet (of granaat dus) mee te nemen. Welnu … dat weerhield mij allemaal heel even. Ook vroeg ik mij af hoe mijn broer eerst zo zeker was van die gevonden ‘meteoriet’ en later toch weer ging twijfelen of het geen granaat zou zijn. En dan dat hervinden van dat ding in dat grote bos?

 

Ach, ik wilde wel mee gaan zoeken, maar hijzelf mocht van mij dat ding dan los wrikken … zodat ik het daarna na kon vertellen, mocht het misgaan. Althans dat zei ik hem al grappende. Bij gerede twijfel zouden we er uiteraard van af blijven.

Mijn broer wist absoluut niet meer langs welk bospad dat ding lag, “Ergens aan het eind van het 5000 hectare grote bos bij een bepaalde lichtopening, waar cultuurgrond lag” … en ook wist hij niet meer waar hij het bos eerder binnenging. Intrigerend en inspirerend!!

Ik sla dat hele ‘zoekavontuur’ maar over, maar door zeer gerichte vragen te stellen, wees ik de locatie na ongeveer 2 uur zoeken aan en sterker nog, ik wees dat ding precies aan. Mijn broer schrok van verbazing! Verzonken in de linkerzijde van dat bospad en waarbij ik niet kon begrijpen dat hij dat ding voor een meteoriet aanzag. Het leek ook niet op een granaat en viel zelfs überhaupt niet op, maar zoiets is mijn broer al vaker toe gevallen(!)

 

Met een kleine beitel en een hamer sloeg hij dat ding in één slag uit het bospad.
Gelukkig geen knal. Ik vond het indrukwekkender dat we dat ding hervonden hadden, dan dat het er uit zag. Zwaar voelde het echter wel aan, maar verder niets bijzonders.

Thuisgekomen bij mijn broer hebben we dat ding schoongemaakt en toen kwam de eerste échte twijfel. Hij vroeg mij het te onderzoeken en ook dat inspireerde mij.
Consciëntieus ging ik aan de slag en heb ik het gevondene uiteindelijk laten verifiëren. 

 

Dat ‘ding’ bleek dus waarachtig een Chinga-ijzermeteoriet van 419 gram te zijn.
Indrukwekkend … het voelde voor mij alsof ik hem niet (her)gevonden had, maar andersom: dat de meteoriet mij dus gevonden had, alsof het zo moest zijn.

De zwaarst bekende ijzermeteoriet is de Hoba-meteoriet in het Zuidwest-Afrikaanse land Namibië met een geschat gewicht van 66.000 kilogram, maar dat terzijde.  

Ik ‘heb’ heel veel met stenen, omdat ze allemaal een verhaal hebben. Een heel oud verhaal en nu was ik even in bezit van een heuse meteoriet, een ‘ding’ uit de ruimte en dat zou toch wel een veel groter verhaal hebben dan alle andere stenen die in mijn bezit waren.

Ik mocht hem een poosje lenen van mijn broer en dus lag hij een aantal weken naast mij op het nachtkastje. Toch heel wat anders dan het Revinienkwartsiet (afzettingsgesteente en een van de vele soorten ‘zwerf- rivierstenen’ waar onze tuin vol van ligt). Niet dat ik daar veel verstand van heb, maar ik weet dat die zwerfkeien een leeftijd hebben van ongeveer 500 miljoen jaar waarvan er ééntje aan een kettinkje om mijn nek hangt. Niet zo’n grote hoor, dat zou mij een reigernek op gaan leveren.

Thuis heb ik een kleine verzameling van allerlei kleinere bijzondere steentjes waarvan een de lapis lazuli is, die mij allen -maar vooral deze- energie geven. Ik voel het als ‘helende’ stenen en nu had ik dus ook voor heel even die meteoriet. Wauw!!

 

Misschien wel ouder als de Aarde zelf, lag hij nu als een soort van geweerkogel vanuit de ruimte op mijn nachtkastje. Soms viel ik er mee in slaap, terwijl ik hem in mijn hand vasthield, waarbij ik iets van warmte (energie) leek te voelen. Ik wist dat ik er moeite mee zou krijgen om hem weer af te geven aan mijn broer, maar hij was immers de eerste en eerlijke vinder.

 

Pas drie weken na de vondst viel bij mij het spreekwoordelijke kwartje met een denderende dreun, wat mogelijk mijn onrust opwekte om 04:50 uur op 21 mei 2020 op Hemelvaartsdag, waar ik me toen beslist niet van bewust was. Een gift vanuit de ruimte, vanuit die hemel … en precies daarover schreef ik uitgebreid in een forum in 2008:

 

Alles wat hier op Aarde, op deze planeet is ontsproten en bedacht … alle ingrediënten komen vanuit de ruimte, die ‘hemel’, het heelal casu quo de kosmos zelve. Vanuit die oorsprong, waar wij mensen uiteindelijk ook vandaan komen.

 

Ik kom al een beetje in de buurt van wat je ‘werkelijk bent’, evenals al het andere(!) …