Column Pierre Linssen: ‘Resetten’ … met als epiloog een hommage aan de herfst.

Sinds 4 juli dit jaar viel ik even stil. Teveel positieve vibraties en (jawel) positieve prikkels.
Een ‘positiviteits-dip’ 😊

Niet eerder heb ik de bossen hier zo mooi dichtbegroeid met groen gezien, vooral de loofbossen. Wellicht door de overvloedige regen die er al sinds meer dan een jaar gevallen is, maand na maand. Als een sprookje kon je nu in tegenstelling tot het spreekwoord niet meer door de bossen de bomen zien, zó mooi en dicht begroeid dat er geen bomen meer te zien waren. Donkere beschermde bossen voor het wild wat er nog is. Wat een prachtig voorjaar. Alweer fotografeerde ik onze tuin volop voor de 43-ste keer. En onze opgroeiende kleinzoon (kopfoto). En onze steeds mooier wordende omgeving.

We krijgen het nooit allemaal gezien binnen een actieradius van 180 km. met onze e-bikes, want de wereld verandert. Constant. Alles verandert en ik legde te veel visuele positieve veranderingen vast op mijn smartphone. Veel en veel te veel waardoor ik bijna overliep van gelukzaligheid nadat ik op een bijzondere fysieke wijze van mijn Moeder afscheid had genomen op 4 januari 2024. Ik schreef er een blog over. 

Iets voor mij persoonlijks werd afgesloten en daar begon het al vroeg mee begin dit jaar.
Af te sluiten, zónder te willen. Het karma leidde daartoe zoals het dat altijd al deed.
Zo ook afstand van mensen die enkel een onophoudelijk repeterende langspeelplaat van gedoe en negativisme aan zetten. Nòg meer adem en gelukzaligheid. Blijdschap die heel dichtbij te vinden is, maar ook niet ‘heel ver weg’ bij onze kinderen met kleinkind op een afstand van 95 km in 3 windstreken. Zo besloten Petra en ik dit jaar niet heel ver weg op vakantie te gaan, dus gingen we naar het Harz-gebergte op 450 km. afstand.
En maar weer volop fotograferen, te veel maar geheel opgaan in de Natuur.

Blijdschap die ik ook ervoer met onze kinderen die eveneens bepaalde zaken afsloten en aan een nieuw begin begonnen. Ik bewonderde ze en die blijdschap houdt maar niet op. Zo ook dezelfde bewondering en blijdschap voor onze kleinzoon en zijn Moeder. Jeetje.

Ik begreep mijn ‘dip’ niet en waarschijnlijk komt het door een dieper onbewust gelegen angst naast al mijn andere gevoelens. Iets waarvan ik dacht dat ik dat eerder al geaccepteerd had. Namelijk de onnozelheid van het mensdom, te vinden in het dagelijkse ‘nieuws’. De teloorgang in de meest brede zin des woords. Geen ontsnappen mogelijk aan, hoewel onze kinderen daar wat verstandiger mee omgaan: “Het is er wel, maar geef er niet teveel aandacht aan.” Ik dacht dat ik dat niet (zoveel) deed, maar wel dus. Teveel zelfs. De oorzaak van mijn latente dip.

Ik ben net als iedereen en alles een nalatenschap van Moeder Aarde. Levende Aarde. Ooit vertrokken uit een toestand van ongerepte eenvoud naar een queeste van vele (technologische en strategische) ontdekkingen die onmiskenbaar tot een overvloed van complexiteit zou gaan leiden waarvan we uiteindelijk slaaf zijn geworden. We verzonnen er woorden voor zoals schraapzucht wat leidde tot egoïsme, egocentrisme en narcisme.
En we hebben vrijheidsuiting. Nu echter een ernstig jeetje.

Ik richt me tot al degenen die vóór volledige mening van 'vrijheidsuiting' zijn. Een passend voorbeeld.  
Een (ahum) 'causaliteitsgevalletje' ...

Allereerst richt ik me tot de veroorzakers hiervan die ik scherp veroordeel. Waarom moet en moest dat zijn? Waarom een religie bespotten en publiceren? Waarom Koranverbrandingen? Waarom bespottingen? Waarom, waarom?

'We' zijn het er niet mee eens, toch? Omdat het ons frustreert. Omdat we het verfoeien. Dus zeggen en schrijven we onze ongezouten meningen met allerlei gevolgen van dien. De (a)(sociale)media doet hier volop aan mee, want we willen pluimduimpjes, kijk- en leescijfertjes. Aandacht. Frustratie en irritatie krijgt de overhand en het gaat van triest naar triester. Zie facebook en X (waarin ik nooit aan deelnam, ik heb genoeg van Hyves geleerd) en ik zie het ook op het eerdere zakelijke LinkedIn groeien. Met steeds vaker een resultaat dat mensen psychische problemen krijgen en zelfs zelfmoord. Of in actie komen en dat doen wat er in Parijs als voorbeeld gebeurde. En uiteraard veroordeel ik dat ook.

De kunst is echter om zich voor ons zombies, te verplaatsen in de ander. En blijkbaar kunnen we dat steeds minder goed. Het paradigma is bij velen enkel kleiner geworden. Kortzichtiger. Het verblindt en het maakt ons doof. Ook op zorgvuldig Natuur- en milieubeleid waar we goed op weg naar waren. ‘Waren’ inderdaad. Want het moet anders. Zie het Nederlands stemgedrag, wat ook elders in tal van landen over de gehele wereld geschiedt. We kiezen dat wat we graag willen en krijgen het ook: Een poppenkast van ondeskundige harlekijnen die enkel in geld denken, daarnaar handelen en vast lopen in hun eigen wartaal. Onnozelheid heeft gekozen. Democratie pur sang.

We zien het niet, we kunnen het niet zien en de aller-ernstigsten willen het niet zien.
Het begint te stinken. Als riolen. Van Aards paradijs tot riool. Even opnieuw accepteren dat het is zoals het is en enkel hopen dat er weer wijsheid gaat opstaan.
Dat er meer is dan enkel productie. Groei. Dat er meer is dan profit en geld: gezondheid!

Schopenhauer zei het ongeveer 150 jaar geleden: “De grootste dwaasheid is het opofferen van uw gezondheid voor wat dan ook.” En Confucius zou 2500 jaar geleden gezegd hebben: “Een goede zoon moet zich zo gedragen dat zijn ouders zich om niets anders moeten bekommeren dan om zijn gezondheid.”

Ach … Sinds het veel eerdere metaforische verhaal van Kaïn en Abel slaan we ons op allerlei wijzen de hersens in. Een trieste giller: het eigengelauwerde kroonstuk van de schepping, wat God naar zijn eigen evenbeeld schiep. Niet andersom. Ik schreef het al: “de wereld verandert. Constant.” … echter niet de onnozelheid van het menselijk onverstand. Accepteren dat het is zoals het is.

Gelukkig zijn er ook wijze mensen. Miljoenen. Een groeiend aantal zelfs. Mooi toch?
Blij van! En daar ben jij er ongetwijfeld ook een van. Weg dip. Opgelost 😊

Lees mijn hommage aan de herfst onder beide foto’s:

Ik ben midden in de meteorologische herfst geboren. 67 herfsten geleden. Gepassioneerd gepensioneerd. Een afsluiting en een nieuw begin gelijktijdig. Iets van louter tevredenheid, gezondheid zonder enige medicatie en gelukzaligheid. Geluk en rust wat te vinden is op mooie herfstdagen vlakbij. Bijvoorbeeld tijdens een klein wandelingetje met Milou, de lieve en mooie hond van onze dochter:

Wanneer we hier de N271 oversteken en het Nationale Park De Maasduinen inwandelen en het vroege ochtendgloren bewonderen zien we in de sprookjesachtige dichtbegroeide bossen een zacht transparante nevel. Een nevel waarin het tegenlicht van de zon de ladders van Jacob verschijnen tussen het kleuriger wordende geboomte. Alsof er engeltjes op afdalen en weer omhoog klimmen.

Voordat we de Wezerweg oversteken vangt de zon met haar stralen een prachtig weefwerk van een bezig geweest spinnetje op. Een weefwerk waarbij het er op lijkt (als je met een beetje fantasie kijkt) dat ze midden in het web een zelfportret met ietsje teveel pootjes heeft geweven. Haar weefwerk in de ochtendzon lijkt bezaaid met 1000-den kleine schitterende diamantjes, waar ze zelf overigens minder blij mee is. Even weggegaan totdat de bekoorlijke zon zelf al die diamantjes weer weg heeft gehaald. Klaar om klein gevleugelte te vangen. 😊

We steken via een mooie houten brug de Molenbeek over en zien een bonte kleurenpracht van gebladerte van groen naar donkerbruin. Ietsje verderop van oranje naar karmozijnrood en van koper naar okergeel. Een pastelkleurige kleurenwaaier zoals deze enkel in de Natuur te zien is. En dan plots, maar ook langzaam dwarrelt een van deze kleurlingen naar beneden die het lieflijk zacht stromend water van de Molenbeek kust om zich mee te laten voeren op de muziek van het water. En zie, er volgen er meer. Herfstconfetti. Feest.

Thuisgekomen van de slechts korte wandeling ga ik even onze tuin in op inspectie. Hier verschijnt al direct mijn herfstkleurig bevriende en gevederde melodieuze zanger met wippend staartje en rood-borstje. Wanneer ik voorzichtig met de grashark aan de slag ga tussen mooi en soms fel gekleurd snoepgoed (enkel voor het oog) om deze paddenstoelen niet te beschadigen, huppelt het roodborstje naar iets eetbaar toe wat ik vrij heb gemaakt.

Ik was vergeten te vermelden dat André Boom, een fijne vriend van mij, mij in de vroege ochtenduren nog een door hem gemaakte foto toezond. Een foto die geen beschrijving nodig heeft. Een gevoelszaak. Een gevoel in jezelf wat je waar neemt, of niet. Altijd anders dan in de Natuur zelf van de belevende waarnemer met het oog van de fotograaf.

De herfst, een pracht-jaargetijde.

Pierre Linssen