Column Pierre Linssen: Herfstgedachten …

In aansluiting op mijn vorige post constateer ik (al veel langer) dat wij mensen steeds meer afgeleid zijn van de werkelijkheid. Je kunt je zelfs afvragen wat de werkelijkheid is; zijn dat onze talrijke (digitale) speeltjes, hebbedingetjes en het eigenbelang, of is dat wat we van de Natuur zelf waarnemen?
Het zijn feitelijk beide werkelijkheden, maar in welke werkelijkheid leven we meer?

Ik fotografeerde deze ‘elfenbankjes’ tussen Well en Wellerlooi onlangs op mijn verjaardag, 12 oktober: prachtige Natuurlijke kunstwerken zonder dat hier mensen aan te pas zijn gekomen, getuige ook de foto die ik maakte van de hechtwortelstructuur van een heel oude klimop (Hedera Helix): een pure en onvervalste werkelijkheid.

De jaarseizoenen zijn wel een beetje te vergelijken met de levensseizoenen van de mens. Althans zo zie ik het, waarbij ik die levensfases in moten van steeds 25 jaar verdeel. De lente en de zomer zitten erop en dus ben ik op mijn 50-ste mijn herfstseizoen ingewandeld. Nog 12 jaar en dan wandel ik de winter van mijn leven in.
Althans waarschijnlijk en dat hoop ik dan ook.

Het leven in het herfstseizoen is -in de breedst mogelijke zin des woords- mooi.
In élk seizoen trouwens!!  Althans, het kán mooi zijn maar ook veel minder mooi als je niet relativeert. Vaak is dat relativeren erg moeilijk, omdat bepaalde gebeurtenissen je verschrikkelijk persoonlijk kunnen raken.

Je hebt immers veel beleefd en dus ook ervaring opgebouwd. Je kunt op elk moment gaan ‘beschouwen’ en het woordje ‘contemplatie’ is daar een uitgebreide variant van, verwant aan meditatie: het losmaken van alles én van je omgeving. Bezinning … en de daaruit resulterende inzichten overkwamen mij pas vanaf september 2007 in Rome tijdens een vakantie, nét voordat ik 50 jaar werd. Iets voor de volgende column.

In mijn eerste twee levensseizoenen heb ik mij (net als vele anderen) vaak afgevraagd; “Wie ben ik en wat doe ik hier?” Dus ging ik al heel vroeg op onderzoek uit, door mij zelf kritische vragen te stellen, waarbij veel later (vanaf mijn 50-ste) bijtende kritiek en zelfs een persoonlijke verbale aanval op mij welkom waren, daar er altijd van te leren is door een heel sterke zelfobservatie. Hoe reageer ik en waarom doe ik dat op die wijze?

Niet bij de ander zoeken, maar bij jezelf. Ervan uitgaan dat de ander ‘gelijk’ heeft en dat je er zelf flink naast kunt zitten. Introspectie pur sang; niet oordelen of ernstiger; de ander veroordelen. Ik noem dat proces (het zoeken bij jezelf) … dé-conditioneren,
terug naar de bron en jezelf opnieuw leren te ontdekken en te begrijpen.

Het begrip ‘paradigma’ (hetwelk ik in column 2 ‘obsidiaan’ al even aanhaalde) omvat een heel uitgebreide omschrijving en definitie. Het makkelijkst is het te beschouwen als een persoonlijk denkraam, een kader waarbinnen je (aan)geleerd hebt te denken en te handelen, wetende dat dit al of niet ‘goed’ is en waarbinnen je jouw eigen werkelijkheid en waarheid vindt. Het is jouw ‘conditionering’, geprogrammeerd (opvoeding) door jouw ouders, school, vrienden, vijanden, maatschappij, media, politiek en zo voorts, maar ook waarbij je jezelf hebt geprogrammeerd. Al dit in combinatie met de aard (eigenschappen en karaktertrekken) van je zelf, vormen jouw unieke persoonlijkheid (ego).
Het is je eigen soms ongewilde ‘inperking’ die het formaat van jouw paradigma bepalen.

Een kleine of grote wereld gevangen in jouw ego … een kleine of heel ruime gevangenis filosofisch gezien. Ik bedoel daar oprecht allerminst iets negatiefs mee, hoewel het zo toch kan overkomen. Het is jouw ‘wereld’ waarin je leeft en als die prima is, dan dien je die wereld vooral zo te laten.

Sommigen bevinden zich in een heel kleine wereld, waarbij deze mensen zich juist heel veilig voelen. Dat kan een heel verstandige (soms onbewuste) ‘keuze’ zijn, waar je tevens in allerlei gradaties gelukkig kunt zijn. Oppervlakkigheid kent vaak meer geluk dan het ‘actuele en wetenschappelijke weten’.

Desinteresse kan je zeker gelukkig(er) maken en geluk wordt vooral gekenmerkt door de lach en sprankeling op je gezicht, de glans oftewel de aura die je uitstraalt.

De meest gelukkige mensen zijn vaak de mensen die niets of weinig hebben en/of weten. En zich daar ook niet mee willen of kunnen bemoeien. Kijk maar eens naar de mensen met een ‘beperking’ of mensen in ‘arme landen’, ze hebben veel vaker een lach op hun gelaat dan degenen ‘zonder beperking’, waarbij je je af kunt vragen wie er nou écht beperkt is.

Je kunt je werkelijke ‘Zelf’ ontdekken en hervinden door te deconditioneren en dat is lastig, maar als dat lukt, kun je ook de lach en het geluk weer (her)vinden, mocht je (een van) beide(n) verloren hebben door bijvoorbeeld een trauma. Als je jezelf weet te vinden, verdwijnt ook de verbittering op jouw gezicht die jezelf misschien niet (meer) ziet.

Dan kun je dat weer (meer) waarnemen, waar ook heel diep (persoonlijk) verdriet aan mee heeft geholpen: het ‘wakker worden’ dus. Het opnieuw tellen van al je zegeningen en dat zijn er meer dan je denkt te weten, maar uiteraard blijft al dit altijd jouw keuze.

Wat heel ver weg ligt is vaak moeilijk te vinden en wat dicht bij ligt, hoef je enkel maar te zien en op te rapen. Het (geluk) ligt voor je voeten en daarom is het goed om te kijken waar je op je (levens)pad loopt. Je zou iets kunnen vertrappen, bij iemand anders of bij jezelf. De werkelijke werkelijkheid ligt geheel bij- en vooral diep in jezelf.
En dat geloof je of niet.

Wordt vervolgd. Pierre Linssen