Column Pierre Linssen: Het begrip 'ego' ...

Het begrip 'ego' (ik) heeft een heel diep liggende veelal niet begrepen betekenis. Het werkelijk 'ik' bestaat niet enkel uit een persoonlijkheid, het bestaat uit veel meer dan dat. Het werkelijke ik (het ‘Zijn’) is geen zelfbeeld, noch een 'identiteit'. Daar gaat het hier nu echter niet over.

Meestal wordt het ego als een equivalent beschouwd van de geconditioneerde persoonlijkheid. Die persoonlijkheid is een bewogen geheel van kenmerkende zintuiglijke eigenschappen die aan een ‘persoon’ (enkel een mens) kunnen worden toegekend door die soort zelve. Allemaal aangeleerd zoals we ook een beroep of functie aangeleerd hebben. We denken ‘iemand’ te zijn (zelfbeeld) ... en daar gaat het hier nu wel over:

Met name de principiële ego's in het bijzonder, beperken hun vrijheid van denken en handelen enkel binnen dit kader (paradigma).

Enerzijds kan het ego in het algemeen zich heel veilig voelen in het eigen paradigma. Temeer daar dit ego zich kan beroepen op de wetmatigheden en gestelde regelgevingen hier binnen. Het ego voelt zich onkwetsbaar en kan zeker van zichzelf zijn.

Anderzijds zit dit ego gevangen in die levens- en denkpiste.
Bij een bewustwording hiervan kan dit grote problemen opleveren, omdat bijvoorbeeld relativeren en objectiveren niet lukt.
Psychiaters, psychologen en therapeuten zouden dan mogelijk hulp kunnen bieden.

Voor mijn 50^ste had ik een joekel van een ego. Steve Reeves was lang een idool en ideaalbeeld voor mij. Door een schouderluxatie op mijn 27^ste ging ik van fysiotherapie over naar het fitnessen. Een broer van mij maakte deze foto 9 jaar later.             

  

In dat jaar werd ik tot accountmanager benoemd, kreeg een auto van de zaak en verwerd een zakenman met een driedelig pak en aktekoffer. Mijn ego was compleet, totdat ik 14 jaar later tot een volledig ander inzicht kwam: allemaal totaal onbelangrijk!!

De meeste mensen zijn echter enkel hun (eigen opgevijzelde) ego, in minder- of meerdere mate. De mens moet zijn, wil zijn en door heel veel te moeten en te willen op dat gebied, beperkt de mens juist zijn échte Zijn. Een plant, boom of dier is, en precies dát is het verschil met de ego-mens pur sang: het dragen van een masker.

Het grappige is dat het woordje 'persoonlijkheid' het Latijnse woord 'persona' herbergt, wat dan ook zoveel als 'masker' betekent. Enkel een persoon kan een persoonlijkheid 'hebben', hoewel met name huisdieren ook een masker kunnen dragen.
En dat komt doordat wij mensen hen gedresseerd, aangeleerd en opgeleid hebben zoals onze soort dat vanaf kindsbeen ook overkomen is door het menselijk specimen zelf.

Déconditioneren (column 30-10-2020) en compartimentaliseren (cognitie en denken opdelen in segmenten) kan je helpen dat masker af te zetten als je dat bijvoorbeeld zou willen, maar het kan ook voor mentale problemen zorgen. Het kan je heel kwetsbaar maken en als je beseft dat enkel je persoonlijkheid kwetsbaar is, is ook het compartimentaliseren heel eenvoudig. Het ego kan losgelaten worden.

Niets kan het wezen mens dan raken, net zoals een hond of een kat ook geen ego heeft.
Hierbij staat dát ego voor de goede orde dus niet synoniem voor de eigenschap, noch voor het karakter van een wezen in welke vorm dan ook. Het is er gewoonweg niet.

Het losmaken van ego kan zich ook ongewild aankondigen, zoals ik dat bij mijn dierbare Vader zaliger ontwaarde. Vanaf 2005 werd zijn leven gaandeweg getekend door vasculaire dementie en zijn ego-muren begonnen (gelukkig) af te brokkelen, waarbij hij in het verpleegtehuis Martinushof te Tegelen voor de dagopvang belandde. Een heel principiële ego-man ging nu als een bloemknop voor mij open, met name in (het voor mij bijzondere) jaar 2007 toen hij definitief opgenomen werd.

Let wel, bij niet elk dementerend mens gebeurt dat. Tal van hen blijven in hun ego voortleven en op oudere leeftijd kan zich dat zelfs (ernstig) versterken. Dat kan voor familieleden een behoorlijke druk opleveren.

In 2007 beleefde ik ook mijn visioen in Rome (waar ik op 11 december 2020 op terug kom).

Bijzondere jaren braken daarna aan, eerdere inzichten verankerden zich en puzzelstukjes bleken op precies de juiste plekken te vallen door tal van bevestigingen.
Het voelde voor mij als een proces van voltooiing.

Diep van binnen, brandt bij elk mens een metaforisch kaarsje (een ‘licht’), daar de mens (en niet enkel de mens) uit liefde geboren is. Liefde is ontstaan door chemie, chemie kan enkel binden en uit die liefde is alles geboren. Ergo; liefde is chemie.

En ja, dat ben jij lezer, nét als al het andere wat er is: 
Liefde (is!) … kent geen ego én kan ook niet beledigd worden. 

Daarentegen kan ego zéker wel liefhebben, liefde kennen én kan het beledigd worden. Het ego kent dus zeer zeker gevoel en zonder ego kan geen mens functioneren. Het is simpelweg een deel van ons en dat deel maakt het menselijk specimen compleet.  

Goed en kwaad, licht en duisternis, begin en eind, boven en onder en ook Yin en yang ... allemaal door de mens gelabeld*, gecategoriseerd en gecatalogiseerd in verwoede pogingen om het proberen te begrijpen.

Allemaal illusoire concepten waarmee dualiteit als een verzinsel kan worden betracht.
Er is enkel één zoals alles ooit één was. De opportuniteit is ons als mens gegeven om die éénheid in alles weer te (her)vinden. Als je die eenheid volledig in jezelf vindt, vervaagt en vervliegen alle beperkingen en ook de schijnbare bevrijding daarvan, daar er niets meer bevrijd hoeft te worden. Alles is dan duidelijk én intenser.

Geheel los van wat iedereen en alles is … niet enkel liefde.
Je ‘bent’ nog veel meer … en dat volgt in de eerste column van 2021.
 

Voetnoot:

In de technische-, academische en alle andere ‘wetenschappen’ is dat labelen* en al het andere vanzelfsprekend noodzakelijk. Bij het ontbreken daarvan is communicatie (en ontwikkeling) immers niet mogelijk voor de mens.

Hoe bijzonder is de dieren- en plantwereld dan toch wel niet, die al die zaken niet schriftelijk en digitaal kent?