Column Pierre Linssen: Het 'niet-weten' ...

Op 13 april 2013 heropende het Rijksmuseum haar deuren weer na een verbouwing van ongeveer 10 jaar. Op donderdag 5 februari 2015 gingen mijn vrouw, onze dochter en ik daar eens een kijkje nemen (op aandringen van mijn vrouw overigens).

De Vaticaanse Musea, het Palazzo degli Uffizi in Florence, het Louvre In Parijs en een paar musea in London en Wenen waren fascinerend, maar hier in Nederland trok mij dat niet zo (geen enkel vermoeden waarom), maar dat veranderde vanaf dat moment.
Er volgden dat jaar nog 35 bezoeken aan andere grote musea kriskras door Nederland.

Ook het Rijksmuseum liet mij duizelen, ik ervoer een enorme energie bij het zien van de talloze schilderijen, oude artefacten en zeer vernuftige menselijke maaksels. Het werd uiteindelijk een complete dagvulling vanaf het begin van de opening tot aan sluitingstijd. Ik was er helemaal uǝʌoqǝʇsᴚǝpuo van en al zéker van dat wat ik die dag beleefde:

Op een bepaald moment zag ik werkelijk een verschijnsel om het hoofd van een geportretteerde vrouw: een aura!!! Mijn moment!
Dat moment bleek echter niet te stoppen en na 10 minuten was het er nog steeds, de aura bleef … ook als ik naar andere portretten keek … en zelfs als ik mijn ogen sloot.
Na ongeveer drie kwartier verdween ‘mijn moment’. Gelukkig.

Er was blijkbaar iets mis en mijn huisarts diagnosticeerde een dag later “visusklachten, klinisch passend bij migraine opthalmique.”

En waarachtig, bij afbeeldingen op Google onder deze naam en ‘migraine met aura’ vond ik wat ik daadwerkelijk zag. Ik heb het daarna tot nu niet meer ervaren en het paste geheel bij de stresssituatie die ik destijds op mijn werk ervoer.
Die stress is er niet meer en dat werk ook niet (glimlach).
De oorzaak is weg en dus ook het gevolg, en uiteraard ben ik met beide erg blij.

Ik vroeg mij af; zouden al die mensen die in de middeleeuwen en eerder een vorm van migraine opthalmique hebben gehad, bij het zien van zo’n verschijning?
Dat zou waarschijnlijk veel kunnen verklaren.

Wel eens van de ‘glorie’ gehoord? Vast wel toch?
De glorie is een atmosferisch optisch verschijnsel in de vorm van een gekleurde lichtkrans, die in mistsituaties door een lichtbron die zich achter je bevindt, beschenen wordt. Ongeveer hetzelfde effect als dat je bij een regenboog kent.
Anders dan bij een ‘halo’ om de maan of de zon, en weer anders dan een ‘corona’ om die genoemden.

Een aureool, stralenkrans, nimbus of halo vind je ook terug om het lijf of hoofd van een ‘heilige’ of een ‘goddelijk’ persoon in oudere schilderijen en zeer oude artefacten, zoals om het hoofd van die ‘mysterieuze Mitra’ waar ik al een paar keer eerder over schreef.
Die stralenkrans kun je echter ook bij jezelf zien onder de juiste condities:

Ik ontdekte het een 10-tal jaren geleden op een avond toen de zon laag stond en ik over de Wellse brug fietste. Een heuse stalenkrans rond de schaduw van mijn hoofd in het Wellse weideveld. Een (jawel) ‘heiligenschijn’, vooral te zien tijdens het fietsen.
Maar die stralenkrans bestaat naast dit verschijnsel ook écht bij al dat wat leeft.
Zie mijn column van 25 december 2020.

De komeet ‘Hale-Bopp’, wie kan ‘m zich nog herinneren? Ook dat kunnen we nu verklaren, de mensen 1000-den jaren geleden verklaarden die verschijnselen anders:
Een andere ‘waarheid’ en ‘weten’.

En epilepsie dan, toen er nog niet veel geweten werd? Lang geleden zagen de Romeinen en de Grieken de lijders aan epilepsie vaak aan als goddelijke schepsels, waarna ze in de middeleeuwen beschouwd werden als mensen die door de duivel bezeten waren.  

Het is nog niet zo lang geleden dat de eerste microscoop werd uitgevonden, en een niet eerder bestaande en onbekende wereld opende zich (steeds meer, daar die microscoop zich ook ontwikkelde). En zo ging dat ook op macro-gebied, overeenkomstig de eerste telescoop en diens ontwikkeling. We gingen dingen zien die we nooit voor mogelijk hielden en waar we het bestaan niet van wisten.

Inmiddels denken wij te weten dat we met een snelheid van ongeveer 2,3 miljoen kilometer per uur door het heelal suizen en dat is amper voorstelbaar, daar dit omgerekend 640 kilometer per seconde is (!!) … we gaan echter nog veel sneller.

We blijven steeds meer ontdekken op micro- en macrogebied en een einde lijkt eindeloos te zijn, een begin kan niet gevonden worden, een ‘leegte’ lijkt niet te bestaan en een ‘niets’ al evenmin. De beperking van begin en eind bevindt zich enkel in ons hoofd, net zoals de geboorte en de dood. Allemaal illusoire concepten in een poging alles te begrijpen.

Om alles te begrijpen dient er echter meer begrepen te worden, dan dat wij mensen kunnen begrijpen. Het werkelijke en de waarheid, gaat de ‘mensenwaarheid’ en het mensen-weten ver voorbij. Al dat is nog steeds heel beperkt. Ik denk te weten dat men veel dient te weten om te weten dat we maar weinig weten en dus ook waarnemen.

We nemen enkel dat waar, wat wij mensen van nature nodig hebben om te overleven. Net zoals al de andere organismen, die totaal anders waarnemen dan wij mensen dat doen en dus ook een andere waarheid en een ander weten kennen.

Milou, de hond van onze dochter kent een totaal andere waarneming. Voor een schildpad bewegen wij mensen razendsnel, maar voor een vlieg slechts zeer langzaam. Middels bepaalde technieken kunnen we nu meer waarnemen dan dat we wisten … terwijl al dat weten heel diep in je opgeslagen is achter ‘deurtjes’. In mijn vorige column(s) schreef ik daar al over. En ja, het is mogelijk om die deurtjes weer te openen. Komt allemaal nog.

Graag wil ik een paar vragen meegeven:

Hoe zouden wij mensen beoordeeld en geclassificeerd  / gecatalogiseerd worden door een buitenaardse intelligente vorm van leven? Hoe zouden wij mensen gediagnosticeerd worden als wij een ‘god’ aanbidden en zelfs om hulp vragen? Hoe zou de Jezus van 1986 jaar geleden door een psychiater van nu gediagnosticeerd worden?

Wordt vervolgd.