Column Pierre Linssen: Mijn visioen, deel 1 van 2

Op 3 augustus 2007 stapten onze dochter, mijn vrouw en ik in het vliegtuig op het vliegveld in Düsseldorf op weg naar Rome. Aldaar aangekomen namen we de trein naar het Roma Termini station. Het station was prachtig maar een beetje verderop zag het er allemaal nogal rommelig uit. Mijn vrouw zei: “Bella Italia? Hoe gaan we het hier in Godsnaam elf dagen uithouden?” Zoveel mensen, en overal negroïde straatventers.
We konden toen nog niet weten wat een avontuur ons te wachten stond.

 
Jeetje, hoe ga ik 27 pagina’s A4 (12.055 woorden) van mijn manuscript op 3 pagina's (deel 1 en 2) proppen in minder dan 1.900 woorden om het niet te lang te maken?
 

Voordat ik mijn visioen kreeg had ik namelijk nogal wat indrukken te verwerken, die mogelijk de aanleiding hiervoor waren. Vooral bepaalde basilieken (in de rooms-katholieke kerk is ‘basiliek’ een eretitel) hebben hier waarschijnlijk toe geleid.
We bezochten onder andere de enorme Santa Maria Maggiore, de San Giovanni in Laterano, de San Clemente en Sant'Ignazio en de bijzondere Scala Sancta (heilige trap):
 

Volgens de overlevering maakte de Scala Sancta deel uit van het hoofdkwartier van Pontius Pilatus in Jeruzalem waarover Jezus liep (tijdens zijn procesveroordeling tot de kruisdood). Die trap zou rond het jaar 326 naar Rome zijn gebracht. Een indrukwekkende ervaring om op de knieën die 28 treden te beklimmen naar het Sancta Sanctorum al waarin zich ook het de beroemde Christusicoon Santissimi Salvatore Acheiropoieton bevindt. En dat hebben we (in devotie) gedaan. Boven aangekomen wilde ik niet meer weg: een magische plek die als een magneet voor mij werkte!

 

De basiliek San Clemente: nooit geweten dat er iemand was, die heel sterk overeenkomsten heeft met Jezus (Christus), maar die zich totaal anders manifesteerde:
de zonnegod Mithras! (de mitra oftewel de ‘mijter’ was het hoofddeksel van deze god, zoals we bij de bisschoppen en sinterklaas ook zien, maar dat terzijde).
 

Deze basiliek ligt aan de linkerzijde van de Via Giovanni in Laterno en is gegrondvest op een zeer oud fundament van nog voor onze jaartelling. Bijna twintig meter onder het huidige straatniveau, waarna door de eeuwen heen 4 bouwlagen op volgden.

Diep gelegen, onder deze basiliek, bevindt zich een 'Mithras-tempel', gewijd aan die zonnegod Mithra(s). Het ging mij allemaal duizelen.

 

's Nachts kon ik de slaap niet vatten. Ik droomde dat ik sliep, was erg onrustig en

nat bezweet en begreep niet waar ik wel niet overal aan dacht. In deze halfslaap viel mij het visioen toe: een enorm kruis nabij de Tiber dat vier belangrijke kerken met elkaar verbond. Ik begreep niet waar ik dit vandaan haalde en er was geen enkele aanleiding om hierover te ‘fantaseren’. En nee, ik had ook niet gedronken of wat dan ook.              

Met een twijfelachtig landkaartje, wat eigenlijk een slechte plattegrond was, liep ik zachtjes naar het toilet om niemand wakker te maken.
Ik kon mijn slaperige ogen niet geloven. Het klopte precies!!
 

Van west naar oost: de St. Pieter en Santa Maria Maggiore.

Van noord naar zuid: Santa Maria del Popolo en San Paolo fuori le Mura.

Het klopte: een kruis! Waarom en wat betekende dat? We hadden nog maar een van die kerken bezocht. Mijn fantasie sloeg op hol. Kreeg ik een boodschap door? Toeval? Tekens? Waar kwamen die tekens dan vandaan? 

 

Een beetje zenuwachtig maar vooral enthousiast vertelde ik in de morgenstond mijn

beleving. Mijn vrouw haalde haar schouders op, bekeek de landkaart, glimlachte en constateerde dat van mijn stelling totaal niets klopte.

 

Het bleek helemaal geen kruis: de lijn van noord naar zuid leek te kloppen, maar dat was niet zeker omdat de San Paolo fuori le mura niet zichtbaar was op de kaart. Ze vroeg zich af wat ik gezien had. En van west naar oost klopte ook niets. Als kind werd ik door mijn volwassen omgeving “een kind met een rijke fantasie” genoemd en die gedachte speelde weer op … nog steeds een rijke fantasie dus!

 

Diezelfde dag wandelden we naar de ‘zoveelste’ basiliek vlak bij ons in de

buurt van het hotel. De Santa Maria degli Angeli e dei Martiri. Een heel aparte kerk.

Het is een rooms-katholieke kerk in de voormalige thermen van Diocletianus.

 

De basiliek is gewijd aan de heilige maagd Maria van de engelen en aan de martelaren,

daarmee ook doelend op de 40.000 christelijke dwangarbeiders die de thermen bouwden.

 

De Siciliaanse priester Antonio Lo Duca zou in de zomer van 1541 in de kerk van Santa Maria di Loreto, nabij het Forum van Trajanus, een visioen gehad hebben waarbij hij een wit licht zag opstijgen vanuit de thermen van Diocletianus. In het midden bevonden zich de zeven martelaren (Saturnino, Ciriaco, Largo, Smaragdo, Sisinnio, Trasone en Pope Marcello). Hij was ervan overtuigd dat er een kerk gebouwd moest worden, opgedragen aan de Zeven Engelen en de Zeven Martelaren in de ruïnes van de thermen.

 

In die kerk overkwam het mij weer, en nu heel sterk: mijn visioen!!!

Achter in de kerk was een deur die uitnodigend op een kier stond en die werkte voor mij als een magneet; hup naar binnen. Mijn vrouw durfde niet goed maar ging gelukkig -zij het schoorvoetend- mee. Hier lazen we in een Engelse tekst (met oude afbeeldingen) dat Michelangelo (di Lodovico Buonarroti Simoni) óók in deze kerk gewerkt had.

Michelangelo had in de Sixtijnse kapel gewerkt maar ook in de Santa Maria degli Angeli e dei Martiri. Op 27 juli 1561 gaf paus Pius IV gaf Michelangelo, toen al 86 jaar oud, de opdracht de centrale warme ruimte van de voormalige thermen om te bouwen tot het schip van de nieuwe basiliek.

 

Het was dus niet de St. Pieter, maar de Sixtijnse kapel! Het was niet Santa Maria Maggiore, maar Santa Maria degli Angeli e dei Martiri!

Zou het kruis er nu wel uitzien als een (Latijns) kruis?
Wordt vervolgd.

 

Pierre Linssen