Column Pierre Linssen: "Milou, ons logeetje"

Iedereen gaat op eigen wijze met een eigen hond om. Wij hebben geen hond. We vinden dat we daar te veel rekening mee moeten houden en we zijn graag vrij.

Ik houd van honden (en bijna alle dieren), maar om ze daadwerkelijk te hebben?
Nee hoor.

Een paar weken geleden hebben we wel een hond als logeetje gehad. Die van onze dochter en haar vriend. Een Karpatische herdershond uit Roemenië die via een stichting naar Nederland is gehaald. Milou. Deze naam heeft ze gehouden.

Milou was destijds een half jaar oud en aanvankelijk voor werkelijk álles doodsbang, behalve voor andere honden. Ik heb ongelooflijk veel waardering voor alle moeite die onze dochter en haar vriend genomen hebben om haar vertrouwen te winnen.

Kosten nog moeite werden gespaard, en zo kreeg Milou een zeer gedegen en liefdevolle opvoeding. Inmiddels is ze gerehabiliteerd en nu tweeëneenhalf jaar oud.

Het heeft echter lang geduurd voordat Milou ons een beetje in vertrouwen nam.
Ze blijft heel schuw voor mannen in het bijzonder, en dus ook voor mij. Dat was voor mij ongekend. Haar sprekende, angstige ogen waren onnodig en raakten mij. En die angst was er nog steeds toen we Milou de eerste dag van zeven dagen als logeetje kregen. 

Vertrouwen winnen

Het werd een interessante week, waarbij ik geïntrigeerd werd om hetzelfde vertrouwen bij haar te winnen zoals ze dat bij onze dochter en haar vriend had. Ik kon het niet verdragen dat een huisdier voor mij schuw was en direct oogcontact zo veel mogelijk vermeed, maar vond het wel begrijpelijk. Ze heeft waarschijnlijk verschrikkelijke ervaringen opgedaan in haar eerste half jaar in Roemenië.

De eerste dag nam ze met veel moeite een koekje uit mijn hand. Eten deed ze niet (meteen). Maar wanneer we met haar gingen wandelen leek alles oké te zijn.

Aandacht tijdens het wandelen kregen wij allerminst, maar de omgeving des te meer.

Luisteren deed ze overigens uitstekend op korte commando’s. Ze kende het verschil tussen Links! en Rechts!, Stoppen! – Zit! en Koekje? Dat laatste werkte prima, waardoor er heel even een oog- en mond-en-handcontact was. Het prille begin van vertrouwen. Zodra we weer thuis kwamen, verdween dat weer. Elke dag stonden een drietal wandelingen op het programma, waarvan in de middag een wandeling van ca. twaalf kilometer.

De vijfde dag ontwaarde ik bij het opstaan in de morgen voor het eerst een voorzichtige kwispelaar. Ik kon haar zelfs -heel even- knuffelen. Die dag volgde ze mij heel voorzichtig in huis en als ik ergens ging zitten om te lezen, vlijde ze zich aan mijn voeten. Dat deed ze ook buiten in de tuin. Ik voelde iets moois ontstaan.

Gelukt!

De zesde dag begroette ze mij weer wat intenser. ‘s Avonds, maakte ik met haar een wandeling. Naar de Seurenheideplas waar we ons neervlijden op de panoramatrap.

De avond was mooi rustig en Milou lag naast mij, keek mij aan met een vraag van: “Aai jij me nu nog of niet?” en hier gebeurde het. Ik kon haar aaien terwijl ze me aankeek met haar honden-reebruine ogen. Het emotioneerde mij.

Het water leek een spiegel en samen keken we hoe de milde zon langzaam de horizon naderde tijdens een vogelconcert, waarbij ook de nachtegaal te beluisteren was.

Geen mens te zien en daar waren we dan, Milou en ik. Alsof ik alles nóg beter kon waarnemen.

Ik zag aan haar ogen en ademhaling dat ze heel rustig aan het genieten was.
Op een bepaald moment keek ze me recht in de ogen aan en hield die blik vast. Wat een communicatie! Elk gesproken woord zou die oeroude non-verbale communicatie te niet doen.

Ik gaf haar een uitgebreide knuffelsessie en voelde blijheid, warmte en vriendschap. Onvoorwaardelijk, en dat deed die non-verbale communicatie zónder oordeel.

Milou en ik waren volledig onszelf, waarbij ik weet dat Milou dat altijd al was. Ik werd dat pas rond mij vijftigste na een lange weg van intense introspectie, geheel zonder hulp van anderen -waar ik al eerder over schreef- en kon dat nu met haar delen.

Milou gaf mij energie op een manier zoals ik ze mogelijk niet van een geconditioneerd mens zou kunnen ontvangen. Een hond oordeelt niet en je hoeft er niet op je paasbest uit te zien of je mooiste glimlach tevoorschijn te toveren. Honden nemen je zoals je bent. Honden voelen dat haarfijn aan en zijn daarmee fijnbesnaard. Hoewel menig mens er hard genoeg naar zoekt, is het moeilijk om binnen onze menselijke relaties iets vergelijkbaars te vinden.

Honden communiceren perfect

Honden kunnen onze fijngevoelige en meest oprechte gevoelens naar de oppervlakte brengen. Enkel met hun blik al en als ze dan willen spelen of überhaupt iets willen, dan weten ze dat perfect te communiceren. Allemaal non-verbaal en dat is en blijft de meest eerlijke communicatievorm.

Een hond leeft net als elk dier in het nu en precies dat is nou nét wat wij mensen steeds minder doen. Die teloorgang is al langer bezig, maar lijkt exponentiele vormen aan te nemen in dit digitale tijdperk waarbij we welhaast steeds meer bezig zijn met anderen en dingen die buiten ons zelf liggen. We raken ons echte zelf steeds meer kwijt.

Tip! Zoek jezelf:
 

Afsluiting

Op de laatste en zevende dag ontwikkelde de kwispelaar zich tot een heuse uitbundige enthousiasteling. Oren achter in haar nek, de staart leek de roterende wieken van een helikopter aan te nemen, waarbij ik even dacht dat ze de lucht in zou gaan en haar voorpoten sloegen van plezier op de grond. Haar hoofd bleef maar draaien om aangehaald te worden. Wat een vreugde en wat een mooie morgen. 😊

In de middag brachten we haar weer naar onze dochter en vriend. Het was mooi weer en tijdens het eten kwam ze bij mij aan mijn voeten zitten.

Tot in de late avonduren vertoefden we in de tuin met een glaasje prosecco.

Een perfecte afsluiting met dank aan onze dochter en haar vriend, maar vooral toch ook aan Milou.

Meer informatie over deze prachtige hondensoort