Column Pierre Linssen: Ruim 31 jaar later …

20 maart 1993 en tsjoeps: 25 mei 2024 … weer grotendeels bij elkaar: de basisschool-jaargang van de 6e klassers 1969-’70 van de destijds hetende St. Vitusschool Well! We hadden besloten om èlke leerling uit te nodigen die in de tijd vanaf de kleuterschool tot genoemde jaargang uit te nodigen. Dus ook degenen die maar een of een paar jaar met ons die tijd hebben doorgebracht. Een totaal andere tijd dan nu.

In totaal 31 leerlingen en een oud-onderwijzer troffen elkaar in het MFC ‘De Buun’ in Well. Op-en-top geslaagd waarvan de vele foto’s getuigen! 32 (levens)verhalen en talloze herinneringen. Glim- en schaterlachen. Verbazingen en ongeloof. Verdriet en waarderingen. Gemis. En gemis van degenen die er niet meer bij kònden zijn. Maar vooral ook blijdschap. Het prettige weerzien en het ophalen van verhalen die al aan het vervagen waren. Verrassende verhalen uit het verleden maar ook uit het heden.

Allemaal rond de gepensioneerde leeftijd. Senioren. ‘Oudjes’ van bijna 67 jaar.
Dat zijn wij nu in de ogen van bijna iedereen die (veel) jonger zijn. En dat worden er steeds meer. Op een of andere wijze zijn wij klaar. Klaar voor een nieuw begin, voor nieuwe uitdagingen, voor een nieuw en ander leven.

Met herinneringen van vroeger uit een tijd die niet meer is. En zo gaat dat altijd al.
Wij zijn van de tijd zònder mobieltjes, zònder muziek in beide oorschelpen, zònder elektrische fietsen en zònder heel veel van dat wat er nu wel is. Een verleden prachtijd met veel Natuur, Maasheggen, koren(bloem)velden en bloeiende boomgaarden. Met meanderende beekjes en kwetterende boerenzwaluwen in de lucht en op de telefoondraden van houten stroompalen. Met een diversiteit aan vogelsoorten die voor de jeugd van nu ongelooflijk lijken. We werden er als kinderen wakker van. Met zandpaden die nu geasfalteerd zijn. Met talloze winkeltjes in vooral de Grotestraat en veel kroegen in Well, zelfs een bioscoop waarbij ik graag verwijs naar dit overzicht (hier klikken).
Met elke winter ijsbloemen op de slaapkamer en met nog èchte Anton Pieck-winters. Opwarmen voor de gebogen zwarte kolengestookte kachels in een koude huiskamer.

Yep, wij zijn die ‘oudjes’ van nu, maar onderschat ons niet. Wij zijn anders dan de oudjes van vóór onze generatie, die bijna geheel afgeschreven waren op hun 65ste jaar door hun noeste lichamelijke arbeid. Wij gaan naar de sportschool, gaan mountainbiken en tennissen. We lopen met gemak de vierdaagse en laten de jongeren ‘een poepje ruiken’. Sommigen werken zelfs dóór en anderen leveren zich over aan hobby’s. Wij zijn anders dan toen en straks zal het weer anders zijn dan nu. The circle of life. 

We hebben allemaal onze verhalen en zijn blij dat we geen oorlogen mee hebben gemaakt. We kochten huizen voor een habbekrats vergeleken met nu en jawel, we kenden ook iets mindere tijden.  

Misschien toch wel leuk om er even een specifiek verhaal bij te halen. Van de man die ons complimenteerde voor het organiseren van de reünie en ons ervan op speelse wijze overtuigde, dat we dat over drie jaar nog maar eens een keer moeten doen.
Misschien dat de anderen die er nu niet bij waren, er dan toch nog bij willen zijn.

Graag wil ik me richten op Pieter Klabbers, de geliefde leerling van onze oud-onderwijzer die er nu ook bij was; Piet van Osch (82 jaar). Hij begeleide de jongensklassen in het 3e – 4e en 5e jaar. Helaas kon Jan Lauwerijssen (de oud-onderwijzer- van onze 6e klas niet komen vanwege ziekte.

Vijf dagen na de reünie gingen Petra en ik bij de Lidl in Bergen boodschappen doen en daar kwamen we Pieter Klabbers tegen. We raakten aan de praat. Breedsprakig als dat ik ben, legde ik het keer op keer tegen Pieter af. Amper kwam ik ertussen, maar uiteindelijk lukte het toch en vroeg hem zaken over het verleden. Op de reünie hebben we immers amper met elkaar gesproken. Ik herinnerde mij een foto van hem en zijn herdershond uit onze jeugdtijd in de krant van heel lang geleden. Pieter helderde het allemaal uitvoerig op en daar bleef het niet bij: Pieter bleek ook een aantal jaren ‘steward’ te zijn geweest op een schip.

Bleek in het Guinness World Records Book te staan:


Hij is een ereburger van de Zwitserse stad Basel en lang geleden gebeurde het daar ook: bij een aanlegsteiger van 100 meter lengte voeren twee schepen met hun boeg langs elkaar op een afstand van ongeveer 10 meter. Twee jongens en een meisje van ca. 20 jaar waren aldaar aan het zwemmen, waarbij de jongens tussen die schepen bijna beklemd raakten. Pieter twijfelde geen seconde: van het anker van ‘zijn schip’ liet hij zich via een dik touw naar beneden zakken en redde zo op die manier die twee jongens het leven. Ook het meisje werd uit het water ‘gevist’. Op een later moment -toen het schip in Basel weer aanmeerde- stond de burgemeester van Basel voor Pieter klaar om hem met eerbetoon een medaille uit te reiken voor zijn heldendaad!

Maar Pieter zijn avonturen begonnen al heel vroeg. Op 4 jarige leeftijd. Twee keer redde Lassie (de herdershond van familie Klabbers) Pieter van de verdrinkingsdood in 1962 en 1963. En Jawel in 1964 redde hij een ander jongetje die nu ook op de reünie was het leven: Arno Simons. Berichten die te lezen waren in ‘Het Parool’, - ‘De Leeuwarder Courant’, uiteraard in ‘Het dagblad voor Noord-Limburg’ en in vele andere kranten, en zelfs in het NOS-journaal, destijds NTS-journaal werd het avontuur benoemd.

Het verhaal van een jongetje met zijn levensreddende herdershond ‘Lassie’:
“Redder van kind was jongen” (afsluitende tekst verder lezen onder de krantenknipsels):

En zo heeft eenieder van ons inmiddels talrijke avonturen, belevenissen en verhalen achter de rug. Genoeg om een of meerdere boeken te kunnen schrijven. Wij blijven met prettige herinnering denken aan onze mooie reünie en op naar de volgende reünie rond ons 70-ste jaar!

Met dank aan Pieter Klabbers en Archief Well voor het beschikbaar stellen van de krantenknipsels.