Column Pierre Linssen: Toeval bestaat niet

Toeval bestaat niet. Ik kan niet anders, dan enkel dat te constateren. Daarover schreef ik al in mijn columns waar ik dadelijk van eentje, een link zal plaatsen.

 

Rond mijn 35^ste (en niet -mijn 38^ste – wat ik eerder schreef) heb ik een 'uittreding' gehad en hoewel die gebeurtenis eigenlijk met geen spreekwoordelijke pen te beschrijven is, probeer ik het toch. Het gebeurde ’s nachts tijdens een ‘droom’. Dat dacht ik althans.

 

Maar hoe kun je zoiets tijdens dat moment van dromen denken? Ik was me ervan  bewust dat ik wakker was en ik voelde mij 'weg zweven'. Tijdens dat 'zweven' heb ik mijzelf niet zien liggen, maar wist wel dat ik in bed lag. Eerst zweefde ik zorgeloos naar boven tot bijna tegen het plafond, daarna naar beneden, door mijn bed heen en zelfs door de vloer. Het gaf me een psychedelisch ‘zwevend’ gevoel en dat gevoel kon ik langer dan gehoopt vast houden. Daarna verdween het.

 

Ik was niet overspannen of ziek én nee, ik had niet (teveel) gedronken. Wat ik hieraan over heb gehouden is dat ik vaak droom dat ik kan zweven of vliegen als een roofvogel. Vooral het ‘opstijgen’ van de Aarde en zo de lucht in glijden beleef(de) ik heel intens. Veel later overkwam mij dat gevoel steeds weer opnieuw wanneer ik rustige drone-opnames bekeek. Nog steeds trouwens.

 

Ongeveer drie jaar later, rond mijn 38^ste levensjaar werd mij de 20^ste  kaart in de Grote Arcana; “Het Oordeel XX” van de tarotkaarten gedraaid. Lees hiervoor eventueel verder in deze column, vanaf voornoemde zin tot het eind van die column.

 

Ik wil niet te diep op de kaart ingaan en de geïnteresseerde kan het altijd nog opzoeken. De (iets-autistische) kaartlegster voorspelde mijn toekomst tot aan mijn levenseinde en omdat ik daar geen enkel geloof in had, vergat ik de kaart. Wat ze me trouwens ook voorspelde. Veel is uiteraard privé en over bepaalde zaken mag ik zelfs niet schrijven. Bovendien zou het merendeel het niet begrijpen. Ze voorspelde mijn ‘ontwaken’ rond mijn 50^ste levensjaar! Mijn ‘Eureka-moment’ en mijn ‘aha-erlebnis’ in Rome (2007) dus!

 

Ik zou door heel diepe dalen gaan en afscheid nemen van mijn traditionele gedachtegoed. Wegen gaan bewandelen die ik nog nooit eerder had bewandeld en ik zie haar nog met het hoofd schudden. Aansluitend vertelde ze me dat alles weer goed zou komen en zelfs veel beter zou worden, dan dat het ooit was.

 

 

 

Al mijn eerder niet te duiden dromen bleken ‘waarheid’ te bevatten en al dat geschiedde. Een van de meest indrukwekkende dromen bleek een visioen te zijn. Jawel, in Rome alwaar ik volop eerder over schreef, nét voor mijn 50^ste.

 

Ik kon het allemaal niet geloven, was als dit niet gewoon self-fulfilling prophecy, wishful thinking of confirmation bias? Het overkwam mij daadwerkelijk en ik ging mij er zelfs fel tegen verzetten, daar dit allemaal gewoonweg niet waar zijn! Ridicuul!!  

Vroeger ‘vroeg’ ik vaker voor ‘inzicht-tekens’ (bevestigingen) en die kreeg ik ook, maar herkende ze echter niet, eender zoals dat bij bijna iedereen het geval is. Vanaf met name eind 2007 kwamen die tekens van inzicht wél binnen en weigerde ik ze bewust te erkennen. Toch bleef de twijfel …

* Elke keer bij die twijfel aan die inzichten, viel mij steeds weer iets bijzonders toe.
* Hieronder twee van tal van die voorbeelden:

 

Het was op een zomerse morgen (2008) dat onze dochter ons vertelde dat ze een vreemde droom had beleefd en niet wist waar het vandaan kwam. Ze had gedroomd dat er een blauw ijsvogeltje bij ons in de vijver dook en er een visje uit ving en dat omschreef ze heel nauwkeurig; precies waar het ijsvogeltje dook, op welke tak dat het ging zitten én … dat het een visje in haar bek had. Hoe vaak dat het met dat visje op een tak sloeg, daarna verorberde en wegvloog over de heg naar de buren. Ik zei haar dat ik die droom niet kon verklaren, maar precies één dag later gebeurde iets vreemds!

 

Mijn vrouw en ik zaten op de zelfde plaats in onze tuinkamer en onze dochter was nog niet wakker. Ik zag plots hoe een blauw ijsvogeltje in onze vijver duiken en werkelijk precies zoals onze dochter het omschreef, gebeurde daadwerkelijk. Ook mijn vrouw was hier grotendeels getuige van.

Een andere gebeurtenis (2010) -toen ik alweer twijfelde- was de ontmoeting van een ex-collega van mijn vrouw in een winkel in Venray. “Hey” zei ze, “dat is ook toevallig dat we elkaar hier treffen!” Ik mengde mij in het gesprekje, stelde mij voor en vertelde haar dat het geen toeval was, “toeval bestaat niet” zei ik voortvarend; “bijzonder -en een teken- zou het zijn, is als we elkaar weer over een poos tegenkomen op een andere plaats die ver hier vandaan ligt, in een andere winkel”.

 

Een week later gingen mijn vrouw en ik met onze kinderen, ongepland naar het toeristische plaatsje Monschau, 140 km. verderop in Duitsland. Het was er heel druk. Nergens was een gelegenheid te vinden om koffie te drinken, uiteindelijk verderop aan de rand van Monschau lukte dat wel. Iets later dacht mijn vrouw toen ze naar buiten keek, haar ex-collega verderop in een straatje te zien, die we een week geleden tegenkwamen. Een half uur later stapte ze binnen om koffie te drinken.
Ze zag ons niet, en een kwartier later liep mijn vrouw naar haar toe.

 

* De twijfel verdween uiteindelijk geheel daar waar het ‘weten’ haar intrede deed.

Al dat wat je toe valt heeft een bedoeling, anders dan het toeval is.

 

Geloof het of niet.