Dag 3 - KVW 2018

ZWARTE WOENSDAG

Als u van evenementen houdt, dan weet u misschien dat veel evenementen hun eigen speciale dagen kennen. De Tilburgse Kermis heeft zijn Roze Maandag. De Nijmeegse Vierdaagse zijn Blauwe Dinsdag. Onze KVW heeft zijn eigen speciale dag: Zwarte Woensdag! Dat is de dag waarop alle kinderen, hoe blank en blond ze ook zijn, pikzwart weer naar huis gaan. Van de modder welteverstaan! Op deze dag liep ik het bos in. Gewapend met camera, mijn assistent Mac in mijn kielzog en op mijn 15 jaar oude Crocs. Daar zou ik spijt van krijgen. De gortdroge grond was in woestijnzand veranderd en het opstuivende zand vulde de gaatjes van mijn afgetrapte schoeisel. Helaas, ik kon niet meer terug. Voor mij doemde de eerste groep op. Op het bospad bewoog een soort meterslange plastic rupsband zich voort, waar bij nader inzien kinderen onder liepen. Als een kudde werkmieren probeerden ze de band zo snel mogelijk van A naar B te bewegen. ‘Hup, 2, 3, 4….’ Wat een samenwerking, wat een fanatisme. Gelukkig voor hen hield een zacht wolkendek de zon een beetje uit het zicht, waardoor de temperatuur iets aangenamer aanvoelde. Ik liep weer door en stuitte op een steile heuvel. Snif, snif….ik ruik zeepsop! Nog voordat ik me uit de voeten kon maken, zoefden een paar kinderen rakelings langs me heen! Op hun kont of buik, volledig ingesopt, over het zeil dat de heuvel bekleedde. In mijn poging om weg te duiken, struikelde ik over die verdomde croc’s en viel languit in het struikgewas. Ja, ja…nu hoor ik u al zingen: ‘Wat ruist daar in het struuuuiiiiikgewas…’ Dat was ik, ja! Zeer elegant stond ik weer op en maakte dat ik uit de voeten kwam. Op naar het volgende spel. Ja hoor, in de verte tussen de bomen ontwaarde ik een groep kinderen in camouflagekleding. Camouflagekleding? dacht ik verbaasd. Maar eenmaal dichterbij gekomen, zag ik dat het een groep kinderen betrof die met modder besmeurde lijven een ‘natte-sponzen-battle’ hielden. Gaaf, dacht ik, ga ik tussen de takken staan om actiefoto’s van dichtbij te maken. Ik zocht een veilig plekje in de struiken en keek door de zoeker. Ik moet er even bij vermelden dat als je door een zoeker kijken, je de realiteitszin enigszins verliest. Dus, terwijl ik me op de kinderen richtte om mooie plaatjes te schieten, hoorde ik Mac achter me roepen: ‘Pas op mama!’ Pats….Pats! Twee doornatte sponzen raakten mijn hoofd en dijbeen. Ik slaakte een gilletje en strompelde naar achteren, me staande houdend aan een overhangende tak. De kinderen lachten mij uit of misschien wel toe. Ik voelde me steeds meer de vrouwelijke variant van Mr Bean. Snel op naar het volgende spel! Bij de Molenbeek achter ons huis. Het leuke van dit spel is de zwaai aan een lange liaan van de ene oever naar de andere oever. Het wordt helemaal leuk, als iemand het niet houdt en voorover in het water terecht komt. Maar…..de Molenbeek stond leeg! Voor het eerst in zeker 20 jaar stond er geen druppeltje water in de beek. Het spel werd aangepast en de kids werden verzocht door de beek te lopen, weer naar boven te klauteren en dan met de liaan weer terug te zwengelen. Ik probeerde natuurlijk weer een mooi plekje te vinden en kroop voorzichtig naar de droge oever van de beek. Ik stelde me op, concentreerde me op de kids en….oeps, mijn crocs gleden (door het droge losse zand) onder mijn lijf vandaan en ik stuiterde op mijn billen de oever af. Zo de droge beek in! Nu kunnen mijn billen wel wat hebben, maar toch! Lachend als die boer met dat gebitsprobleem stond ik op. Dit was duidelijk niet mijn dag. Ik besloot maar weer terug te gaan naar het Evenemententerrein. Daar aangekomen liep mijn vriendin op me af. ‘IJsje?’ vroeg ze lachend. Ik knikte opgetogen en dook in een plastic stoel achter de counter. En terwijl ik aan de welverdiende verfrissing lurkte, moe van mijn survivalavontuur, liep er een Moeder op ons af. ‘Zit je hier lekker mooi te wezen?’ lachte ze bij wijze van geintje. ‘Mooi te wezen? Mooi te wezen?’ antwoordde ik quasi geïrriteerd, ‘Weet je wat ik heb doorstaan!’ En ik begon uitvoerig mijn avontuur te vertellen, terwijl zij het met open mond lachend aanhoorde. Mooi, huh, pikzwart zal je bedoelen!

Benieuwd naar de foto's! Klik dan hier!

Woord & beeld: Patty Kessels