Een adembenemend kajak-avontuur.

Zoals ik dat steeds weer opnieuw beleef, bij lange na niet zo frequent als mijn kajak- en trainingsmaat en bovenal goede vriend André … maar wel heel intens.

Locatie: Well, nabij de uitstroming van de Wellse Molenbeek in de Noord Limburgse Maas;  7 juli 2023 06:00 uur. Windstil en nog een beetje fris. Het Maasoppervlak is als een spiegel. Er hangt een zacht glooiende nevel over de Maas en het is natuurlijk stil mèt geluiden die er al lang waren, voordat de mens er was.
Wegdrijvend, langzaam peddelend en dromend genietend van de Natuur in al haar schoonheid.
Een bever die ons niet in de gaten heeft en veel meer belang toont wat voor de bever van belang is.
Wij zijn immers met ons rustig kajakken geen gevaar. Geen onnatuurlijke menselijke onrust.

Een plotse oerkreet van een reiger aan de waterkant, die ons wel opmerkt en heel rustig vanuit de rechter oeverzijde naar de linkerkant van de Maas, nèt boven het water vliegt. We zien een paar ganzen.
Verschillende soorten met allerlei verschillende bonte vogelkleding. Net als die eenden daar in de buurt.

De oeverkant van de Maas aan de rechterzijde, waarlangs we kajakken doen ons beleven alsof we in een onmenselijke wereld leven. Waarbij we ons dus wanen dat er geen mensen zijn, zo mooi.

Maar dan toch later, een visser die zijn hengel uitgeworpen heeft en volgens ons nèt zoveel geniet, als dat wij het doen. Enkel een vriendelijk wuivend gebaar vanuit zijn zijde komt ons tegemoet. Zonder geluid.
We wuiven terug en ik ervaar gelukzaligheid. Dit is liefde voor al dat wat ik zie en voel, voor al dat wat ik zintuiglijk waarneem. Het lijkt wel alsof ik kajak op een rivier in de tropen, nu ik langs de oever al dat leven zie met al die geurende kruidenbloesem en grote bomen die hun takken over het water laten hangen.

En dan zie ik iets wat ik nog nooit eerder gezien heb, maar liefst 4 ijsvogeltjes die vlakbij voor mij uit vliegen met de zon in hun rugje. Als vier fluorescerende helderblauwe diamantjes. Emotie overvalt mij.

Zo mooi is de wereld en dan ook nog zo vlakbij waarbij we zelfs niet verder hoeven te gaan dan enkel onze tuin. Waarom gaan we vaak zo ver weg, terwijl het zo vlakbij heel erg mooi is? Ik vraag mij dat al heel lang af en toch gaan wij ook dit jaar weer op vakantie. Ergens anders naar toe, wetend dat we dat straks niet meer zullen doen. Misschien ook omdat we het niet meer kunnen. Carpe diem; pluk de dag!

Laat ik daarom verder in het nu leven, want voor heel even dreven mijn gedachten weer weg. Besef.
We komen bij de ingang aan van de voorhaven bij het Leukermeer en naderen de mensenwereld.
De mens die al sinds zijn bestaan alles kapot maakt en daar ga ik weer, maar toch …

We hebben grondstoffen nodig. We komen in het Maaspark Well in ontwikkeling. Wat een machines en wat een werkverzetting. De eerste Natuurlijke gesteldheid van dit landschap werd door de mens verbouwd voor dat wat de mens nodig had. Kleinschalig. In harmonie met de Natuur. De keuter- en de kleine boer.
Ik ken de Maasheggen in Well aan de Maas nog van toen als de dag van gisteren. Boerengroen noem ik dat.

Alle geuren, bloesem, tal van verschillende vogelzang en boerenzwaluwen waren in die tijd heel gewoon. Kleine akkertjes en weitjes omzoomd door bloeiend en heerlijk geurend groen. Het verdween allemaal toen de overheid er zich mee begon te bemoeien die het allemaal verpestte met de wet op de ruilverkaveling van 1954. Al het mooie verdween. Ook hier uiteindelijk. Ik vond dat verschrikkelijk, maar ook dat ging gelukkig weer veranderen. Heel langzaam. In de voor mij nog altijd te langzame versnelling van de wakker wordende mensen.

Grote gebieden veranderen gelukkig weer in dat wat er eerder was, maar dan nog nèt iets anders.
Hier in het Maaspark well in ontwikkeling delft de mens grondstoffen die hij nodig heeft.

Het landschap van de grootschaligheid verdwijnt gelukkig. Geprobeerd wordt de kleinschaligheid terug te brengen. Natuur inclusieve-, regeneratieve landbouw of toekomstbestendige landbouw. Eindelijk. Terug naar de Natuur. Naar dat wat noodzakelijk is voor alles. Al dat wat er hier ligt in het Zuidwestelijk gebied tussen de wegen (Aijen en Well) Kamp- Kampweg  en bijna het gehele Leuken tot aan de Maas verandert onherkenbaar. Gelukkig! Verderop nabij zuidelijk Aijen is dat nieuwe gebied al klaar en de Natuur herpakt zich. Snel. Fijn is dat.

We parkeren de kajaks en gaan te voet verder en we maken foto’s vanuit afstand. Foto’s van de grote opgespoten zandvlaktes, van de tijdelijk opgeworpen zandheuvels en van al de kruiden die nu al overal op die heuvels groeien.

We zien tal van jong vogelgrut, van diverse eenden- en ganzen soorten, van stormmeeuwen en van kuluuten. Zelfs een roze flamingo! Talloze zwaluwen en allerlei zangvogels en die we niet zien, horen we. Magisch. Wetend dat al dit over een aantal jaren zal aansluiten op de nieuwe nog aan te leggen Groene Rivier in Well. Waar het water op twee en hopelijk op 3 plekken gestuwd wordt, waarbij water- en plasdras gebieden kunnen ontstaan. Flinke gebieden.

Geen bestrijdingsmiddelen, geen kunstmest meer en in plaats van wateronttrekking; waterstuwing.
Weg monocultuur, weg grootschaligheid en weg met al die mais. Biodiversiteit komt er voor in de plaats èn een snellere doorstroming van de Maas bij hoogwater. Veiligheid. Hopelijk rustige (water) recreatie.
Op al dit wordt wel ingezet. Zo rond 2030 zal al dat ongeveer klaar zijn. 73 jaar ben ik dan en zie dan wel.
Weer droomde ik weg maar toch ook volop genietend van het moment nu.

Leven in het hier en nu beïnvloed je mentale en fysieke gezondheid en zorgt ervoor dat je je leven ècht leeft, daar waar je bent. Er is niets anders dan dàt op dit moment. Er zijn geen vergissingen of fouten.
Er is enkel een Zijn met de werkelijkheid. Deze dag. Alweer voorbij.

Net als deze voorlopig laatste typende toets.