Een lentebegin met gemengde gevoelens..

Op 20 februari 2022 werd mijn 37-ste column ‘Natuur en het Bewustzijn’ gepubliceerd op de site van Well aan de Maas; https://lnkd.in/dAzzDDRS

Niet een column om bepaald vrolijk van te worden. In die tekst tussen de laatste foto daarvan en de YouTube-clip vermeldde ik desondanks toch nog mijn hoop.

Vier dagen later begon Rusland aan een grootschalige invasie van Oekraïne. 
Net als velen kon en kán ik het nog steeds niet goed bevatten. Dit is dus het ‘ikke-ikke-ikke-hebbe-hebbe-hebbe’ waar ik over schreef in mijn column. Er verandert niets.

De meeste Russen (en tal van anderen) willen dit niet en demonstreren; helden en heldinnen in dat land! Maar het maakt mij enigszins melancholiek.

Meer dan enkel naar het 8-uur journaal kijken kan ik emotioneel niet opbrengen.
Vaker bungelen mij de tranen dan over mijn wangen. 

 

Investeren in defensie. Begrijpelijk. Het blijkt nodig te zijn in onze beschamende mensenwereld. Mogelijk dat dat geld weggesnoept wordt bij de klimaatdoelstellingen. Weg glorende toekomsthoop voor ons én voor onze nazaten: ongekende temperatuurverhogingen van 30 graden Celsius en meer op de aardpolen.

Het sterven van de Natuur en de mens lijkt een predestinatie, een voorbeschikking waar geen god iets mee te maken heeft. Wij als soort zijn er zelf debet aan. Tussen alle negatieve mediaberichten, wordt ons tevens vrolijk onethische reclame voorgeschoteld:

“Word nú abonnee en pak die prijs!”, adviseert de staatsloterij ons.

Jeetje zeg, waar zijn we toch mee bezig?

Misschien komt er wel een opstand. Ik begrijp goed dat het heel gevaarlijk is om een strijd aan te gaan met een oorlogsveroorzaker die een vrij land aanvalt, maar toch … we laten het deels wél gebeuren. Iets wat nooit meer zou mogen gebeuren …

Ik begrijp het en tegelijkertijd ook weer niet. Iets van een soort tweestrijd.
Nog triester dreig ik te worden van mensen die hier, naast al dat oorlogsgeweld achteloos en respectloos rotzooi uit het raampje van de auto gooien, of mensen die inbreken, overvallen en vandalisme plegen. Ik heb het ook bij het zien van ‘sportieve wedstrijden’. Bijvoorbeeld bij een rellend publiek bij (voetbal) wedstrijden of contactsporten, zoals bij vechtsporten.

Alsof we niet weten hoe goed dat we het met z’n allen hebben, met de situatie in Oekraïne tegen het licht gehouden. En het is niet enkel in Oekraïne waar oorlog woedt.

Ik mijmerde wat op een vroege 14 maartse zonnige ochtendmorgen, met een kop koffie in mijn rechterhand op het bankje aan onze tuinvijver. Alles staat hier in prachtige bloei. Hyacinten, narcissen, sneeuwklokjes, forsythia’s, krokussen, meizoentjes, camellia's en Japanse kwee’s, en toch … ik wil genieten (en dat doe ik ook wel), maar de gedachte aan al die huilende, trieste en hopeloze mensen die alles verliezen, kan ik amper los laten.

En dan ineens … het was me nog niet meteen opgevallen. Vlak voor mijn neus, op amper anderhalve meter afstand. Een hevig liefdevol kikkerpaartje met het blozend kikkervrouwtje onderop. Alsof die vier kikkerogen me medelijdend diep in mijn ogen aankeken. Ik sloeg dit plaatje op in mijn geheugen, gevolgd door een digitale foto.
Wat een prachtmoment tijdens mijn gedachten en het zijn vooral dit soort momenten waar ik mateloos en intens van geniet.

Het maakt me (weer) blij waarbij ik steeds opnieuw mijn zegeningen kan tellen, en dat doe ik elke dag opnieuw. Nog steeds elke avond voordat ik in slaap val.
De betreffende foto deel ik hierboven in de kop van deze column.

Voor wat betreft dat kikkerpaartje in onze vijver … Ik kon niet bevroedden dat ik hen drie dagen later ten volste gezelschap ging houden. Tijdens het wegscheppen van enige in de vijver gewaaide boomblaadjes schoot ik uit en nam een ongeplande kloeke duik in het frisse vijverwater. Volledig kopje onder waarbij ik nog een bonte shubunkin (visje) weg zag schieten; mieters!

Onze buurman die buiten was schrok door de flinke plons, alsook Petra die mij van binnenuit huis in de vijver zag liggen. Gelukkig had ik tijdens de duik niets bijzonders opgelopen, dus lachen. En foto’s maken:

Twee dagen later vernam ik via de media dat de bokspartij tussen Badr Hari en de Poolse kickbokser Arkadiusz Wrzosek op 19 maart 2022 in het Belgische Hasselt afgebroken werd wegens rellen, toen Poolse fans het aan de stok kregen met de ‘Badr Army’ van de Marokkaans-Nederlandse kickbokser. Bron.

Deze (m.i. primitieve en onbeschaafde) en vele andere dergelijke sporten zijn ‘een topsport’ voor de vechters in de ring maar het hele randgebeuren is ernstig verwerpelijk: een verheerlijking van lichamelijk geweld. Men joelt en juicht als een individu lijfelijke schade wordt toegebracht. Het publiek lijkt gedeeltelijk congruent met de aard van het evenement. Heel triest allemaal, werkelijk. Maar dit is wat we zijn.

Toch hebben we een heerlijke lenteweek gehad. Op 23 maart maakten we in die week een 91 kilometerlange prachtige fietstocht vanuit Well naar de uiterste kop van Limburg, via Groesbeek onderlangs het Reichswald bij Kessel (Duitsland) weer terug naar Well.

En in Middelaar, bij fietsknooppunt 27 vonden we een beschilderd steentje, met daarop een erg mooie tekst. En precies met die tekst kan ik deze column afsluiten.
Een cadeautje, alsof het zo moest zijn.

En de oplettende lezer ziet wellicht een Engelse taalfout, maar toch is dat niet zo.

‘Pea’ betekent zoveel als erwt. Happeaness als synoniem voor happiness.
Een peultje met drie lachende erwtjes die met alle liefde ontkiemen.
Ik zag er de drie gezichten in van onze kinderen. Wat een moment weer.

Toeval bestaat niet, wél viel het mij alweer toe, zoals het mij steeds toe valt.

Het zijn niet de grote vuren die ons verwarmen, het zijn de kleine vonken die het doen.
Kleine vonken van een glimlach, een knipoog, een luisterend oor en een begrijpend lezend oog. Een aanraking. Een toegeworpen kus. En twee paar kikkerogen tijdens een liefdesscène in een vijver. Het leven blijft (hier) (nog) (steeds) mooi.