Math en Toos Verhoeven thuis uit Santiago de Compostela

Terugblik van de pelgrims en wat het thuisfront niet mocht weten......

Math en Toos vertellen: “We hebben niemand ongerust willen maken”.
Het was fantastisch, schitterend, emotioneel, verrijkend, verschrikkelijk, dramatisch, pijnlijk.

Je kunt je nog zo goed voorbereiden, toch, achteraf gezien, weet je niet waar je aan begint. Je verwacht een mooie natuur en dorpen en steden te zien, mensen te ontmoeten gezelligheid, vriendschappen etc. Alles heeft onze stoutste dromen hierover ver overtroffen. We hebben zo veel meer gekregen dan verwacht. Goed eten is belangrijk, anders houd je het niet vol. Twee keer per dag hebben we over het algemeen goed gegeten. “Toen het warmer werd dronken we iedere middag rond 14.00 uur een lekker glas koud bier”, terwijl ik nooit bier dronk, zegt Toos. Maar dat was heerlijk! Er waren in de bossen in Zuid Frankrijk ook dagen dat we bijna niets aten, want er is kilometers ver niets te koop. Dan leef je op wat je in de rugzak hebt zitten. Ondanks alles is Math ruim 13- en Toos ruim 10 kg. afgevallen. Dat heeft een voordeel, maar ook een nadeel. Want de rugzak zit ondanks dat je hem op zijn strakst hebt zitten, nog te ruim. En dat is niet prettig, het schuurt, beweegt en de gewichtsverdeling blijft veranderen.

Veel indrukken hebben we opgedaan. Erg indrukwekkend was het moment waarop we bij het ijzeren kruis (Crux Ferro), de van thuis meegebrachte en emotioneel beladen steen hebben neergelegd. Je ziet ook veel ellende onderweg, strompelende pelgrims die niet meer vooruit kunnen en zich met een taxi moeten laten ophalen. Twee broers van in de dertig die de Camino liepen, waarvan er een plotseling overleed, zomaar ineens weg! De andere broer was psychisch zo sterk dat hij de tocht toch afgemaakt heeft. De goedheid van de bevolking, en van de vrijwilligers die in de herbergen werken maakt ook indruk. Een overweldigende indruk op ons maakte de intocht in de stad Santiago. Dat je klaar bent met de Camino, het einddoel tastbaar dichtbij. We hebben het gehaald.

Wat het thuisfront niet mocht weten:

Toos heeft vaak op haar ijzersterke wilskracht moeten teren om Santiago te kunnen halen. Menigeen was onderweg afgehaakt als ze zoveel pijn hadden moeten verbijten als Toos gedaan heeft. "Hadden we die pech niet allemaal gehad dan waren we ruim een week eerder aangekomen", aldus Math. "En helse pijn heb ik onderweg gehad", zegt Toos. Eerst vlak over de grens vanuit Thorn begonnen de blaren aan alle kanten te komen”. Van een Belgische apotheker kreeg ze speciaal (doorligwonden) verband dat dagelijks om de enkels en hakken gewikkeld werd. Dat was erg vervelend en belemmerde me enorm, net begonnen en dan dit. Maar ja het was niet anders. Vergeleken met de scheenbeen ontsteking in beide benen die later de kop opstak als gevolg van de rugzak problemen en de zware klimpartijen, vielen de blaren perikelen nog mee. Op advies van een Franse Apotheker en pelgrims onderweg heb ik het uiteindelijk kunnen doorstaan door me het leplazarus aan water te drinken en veel ontstekingsremmende tabletten te slikken. Er waren in het begin zelfs dagen bij dat we maar twee kilometer konden lopen. Math vroeg zich af hoe het nu verder moest. Doorgaan of terug naar huis? Dilemma, de Wellse Vierdaagse lopers (Nijmegen) weten wel hoe zo’n scheenbeenontsteking voelt. Maar ja, Toos hanteert andere wetten en twijfelde geen moment : er was helemaal geen keuze: We gaan naar Santiago, ook al moet ik kruipen! “Wekenlang heb ik met die pijn gelopen. Alle goeie dingen in drieën, maar ook alle pech blijkbaar. Want in Spanje hebben we noodgedwongen een rustdag moeten inlassen. “Ik maakte een enorme smak voorover”, aldus Toos. “Waarschijnlijk bleef een van mijn wandelstokken in de regencape hangen. Ik was even van de wereld... Koreaanse pelgrims die achter ons liepen hebben gebeld en dan verschijnt er natuurlijk meteen een ambulance. Mijn kin was kapot en moest gehecht worden. Gelukkig hebben de sitebezoekers die draadjes niet op de foto's kunnen zien.....” Ook nu gingen ze weer door, het doel heiligde alle middelen en kwam ook nog eens steeds dichterbij, ondanks alles. Je kunt je voorstellen hoe groot de opluchting was bij het behalen van het einddoel op het moment dat Math en Toos de Oorkonde overhandigd kregen. Toos 10 en Math 13 kilo lichter en de rugzak letterlijk en figuurlijk leeg. Daar was het uiteindelijk om begonnen. Math en Toos hebben alle belangstelling  via deze website op hun speciale pagina als een enorme steun in de rug ervaren. Ze zijn onder de indruk van het aantal mensen dat hen gevolgd heeft en de fantastische reacties en hopen dat jullie begrijpen dat ze pas nu het volledige verhaal vertellen want ze wilden echt niemand uit hun directe en indirecte omgeving ongerust maken. “We hebben het gehaald en dat is het enige dat telt. Toos: “ Ik denk dat ik het weer zou doen als het weer op mijn  pad zou komen. Met de kennis achteraf zouden we nu precies weten waar we aan beginnen”. 

Stempelkaarten en oorkondes

De laatste stempels in Santiago

Blij weer thuis, met enkele Verhoeven familieleden