Pierre Linssen Column 19: De dennen- oftewel pijnappel … en aansluitend een lied!

Ik zag als verwoed plaatjes-kijkend jochie deze kegelvrucht overal (in), hoewel ik aanvankelijk dacht dat het mogelijk ananassen waren. Dit, daar er in de vormgeving veel gelijkenissen zijn. Ik zag die vorm in stalen hekken als versiering op de palen, in (oude) houten meubels, op foto’s in de staf van pausen en vaker ook verwerkt in een (familie)wapen (soms op de voorgevel van een oud huis) en in koepeldaken van oude bouwwerken zoals bijvoorbeeld bij het enorme tempelcomplex Ankor Wat in Cambodja.

Later vond ik die vorm terug in de hand van een zogenaamde ‘gevleugelde Apkulla’ (Mesopotamische halfgod) met een gebaard mensenhoofd en in de thyrsusstaf van de god Dionysos (Bacchus). En toen kwamen we in 2007 terecht in het Cortile del Belvédère, een binnentuin van het Belvédèrepaleis in Vaticaanstad.

Daar stond hij dan: een bijna vier meter hoge bronzen pijnappel, waarschijnlijk afkomstig uit de tempel van Isis en Serapis, die gevestigd was in het oude Rome en nu ongeveer 2000 jaar oud zal zijn.

De pijnappel speelde blijkbaar al in de oudste cultussen een rol en zo ook in de voorchristelijke en in de christelijke cultus. Pontificaal midden in Vaticaanstad nog wel.

In de latere kerkelijke versieringen komt de pijn-of dennenappel ook volop voor.
Toen de kerk verfraaiingen van haar gebouwen, meubilair en rituele voorwerpen wenste, greep zij terug op aloude motieven. Het scheen de bevolking aan te spreken.

By the way, ik was zojuist begonnen aan deze column toen het hier begon te sneeuwen.
In onze tuin zag ik later een sneeuwvorm, die mij aan een dennenappel deed denken:

Never-the-less … de pijnappel staat voor onsterfelijkheid en vruchtbaarheid en … de pijnappel bevindt zich dichterbij dan dat je zou denken. Zelfs in het oudste en diepste gedeelte van onze hersenen; de pijnappel-klier oftewel de epifyse.
Het is niet ondenkbaar dat ‘het weten’ van de pijnappel hier haar oorsprong in vindt.
De oeroude (o.a. Mesopotamische ‘wetenschappen’ -meestal aangeduid als mythen-) herbergen vaker waarheden dan gedacht, daar ze waarschijnlijk al wisten dat de vorm van deze klier (ongeveer 8 mm.) op een pijnappel gelijkt.

De pijnappelklier is een heel belangrijk orgaan bij vissen, reptielen, amfibieën en vogels.
Bij reptielen en amfibieën wordt het ook wel het derde oog genoemd, wat zelfs bij bepaalde dieren zichtbaar is (op het hoofd). Al deze voornoemde diersoorten behoren tot de langstlevende diersoorten op aarde. Het is een lichtgevoelig orgaan wat bijvoorbeeld vooral bij vogels en vissen van belang is om mee te navigeren als ze aan hun trektochten beginnen. Je kunt het in dezen als een soort van antenne beschouwen, een oeroud GPS-systeem (of kompas) wat met de Aarde communiceert.

Bij de mensen is de epifyse een typische jeugdklier die na het tiende levensjaar minder goed gaat werken. Naar mate dat de mens ouder wordt, verkalkt de klier vaak en is hij amper functioneel, op een enkeling na dan. Bij kinderen werkt die antenne dus vaak veel beter, zijn daardoor veel gevoeliger én nemen veel beter waar.
Ouderen zouden wat dat betreft eens wat vaker naar hun kinderen dienen te luisteren, zoals ik al schreef in een van mijn eerdere columns.

De oude spirituele tradities zoals Yoga en Tantra beschouwen de pijnappelklier als een 'kosmische antenne', waarvan wij in contact staan met een diepere, mystieke realiteit. Over de rol van de pijnappelklier wordt dus al gewag gemaakt in het oude Sumerië en Egypte, maar ook in het Hindoeïsme, Boeddhisme én christendom.

Bepaalde oosterlingen plaatsen op hun voorhoofd (in het midden en iets boven de ooghoogtelijn) een stip die ‘bindi’ wordt genoemd. Dit is de plek waar het derde oog zich bevindt, de pijnappelklier, ‘anja’ oftewel het voorhoofdchakra (6^e chakra, van de 7 chakra’s -in totaal). Chakra’s zijn levensenergie-locaties in het mensenlichaam.
Die levensenergie stroomt binnen via het centrale zenuwstelsel vanuit het hoogste chakra, de poort naar het Kosmisch Bewustzijn (het illusoire concept ‘god’). 

De wetenschap heeft inmiddels bepaalde aanwijzingen dat de pijnappelklier zeer waarschijnlijk een rol speelt in mystieke (ofwel transcendentale), paranormale en hallucinatoire ervaringen, omdat sommige van haar hormonen psychoactief zijn.

Wat de pijnappelklier als verzameling zachte weefsels uniek maakt zijn de microscopische bolletjes ('hersenzandkorrels') in de cellen, die bestaan uit concentrische lagen van naaldvormige calciet-, apatiet- en magnetietkristallen. De laatste zijn gevoelig voor sterkte- en richtingsveranderingen in het Aardmagnetisch veld en zo kom ik weer uit bij de vissen en vogels, die via deze antenne dus kunnen navigeren om zodoende hun bestemming te vinden tijdens hun trektochten.

En zo kom ik ook weer uit bij de Aarde, waar deze kristallen volop in voor komen die uiteindelijk uit het universum voortkomen. Al die energie, ‘het weten’, de kracht en de samenhang van al wat er is, bevindt zich hier in ons. In de pijnappelklier, de epifyse.
Het onderkomen van onze ziel of geest, het illusoire conceptuele ‘koninkrijk van god’.

Je zou dit orgaantje kunnen beschouwen als de eerder genoemde poort. Een poort die opengezet kan worden door meditatie en/of bepaalde muziek. Ik doel op ‘helende’ en ‘gedragen’ muziek. Er zijn interessante experimenten uitgevoerd hoe dieren daar op reageren. Vaak komen ze tot een meditatieve rust, net zoals dat bij ons kan zijn. Het kan je van binnen ‘verlichten’, waardoor je van buiten kunt ‘stralen’. Je kunt dit ervaren als een soort van ontwaking; het besef een ‘bewustzijn’ te hebben én te zijn.

Dit Bewustzijn (in de breedst mogelijke zins des woords) is slechts aanwezig bij enkelen van deze populatie. Bij het individu dus.

Geheel anders dan bij het mensdom, wat haar Aards paradijs kaal- en opvreet en welhaast elk habitat vernietigd, waarvan ook dat van haar eigen soort. Zijn wij werkelijk wel het summum van de schepping, of gedragen wij ons als een pestilentie jegens al het moois wat er nog is?

Udo Jürgens zong dit mooie, maar pakkende 11 minuten durende lied in zijn laatste liveconcert, twee weken voordat dat hij stierf, onder begeleiding van een symfonieorkest,

Die Krone der Schöpfung: